કબીરના દોહરા

ગુરૂ સબ કહા કરો, ગુરૂહિ ગુરમે ભાવ,

      સો ગુરૂ કાહે કિજીયે, જો નહિ બતાવે દાવ.

એવા લાલચુ બની બેઠેલા ગુરૂઓ કંઈક લાભ, લોભ, ભય કે ચમત્કાર દેખાડે તેવાઓને બધા ગુરૂ માની લે છે. પણ તેવા ગુરૂઓ પોતે મોટો મહંત છે, તેવા માન ગુમાનમાં ભટકતા હોય છે. કે જેઓ તમને આ જનમ મરણના ફેરામાંથી છુટવાનો ઉપાય બતાવી શકતા નથી તેવાઓને કેમ કરીને ગુરૂ કહી શકાય?
sat vani.....

સદગુરૂ ઐસા કિજીયે, તત્ દિખાવે સાર,

પાર ઉતારે પલકમેં, દર્પન દે દાતાર.

તેથી તું એવો સદગુરૂ મેળવી લેજે કે જે તને તું પોતે કોણ છે? તે સાચું તારાપણું તને બતાવી એક પલમાં આ ભવસાગરની પાર પહોંચાડી દેશે. અને જેમ તું દર્પણમાં જોતો હોય તેમ તને સાક્ષાત્કાર થશે.

kabir na  dohara

કબીરા સોયા ક્યા કરે, બેઠા રહા ઔર જાગ,

                              જિનકે સંગસે બિછર્યો, વાહીકે સંગ લાગ… ।। ૧ ।।

                                      જ્યું તલ માંહિ તેલ હૈ, જ્યું ચકમકમેં આગ,

                              તેરા સાંઈ તુજમેં, જાગ શકે તો જાગ… ।। ૨ ।।

                                      માલા ફેરત જુગ ગયા, મિટા ન મનકા ફેર,

                              કરકા મનકા છોડ કર, મનકા મનકા ફેર… ।। ૩ ।।

                                      માલા તો કરમેં ફિરે, જીભ ફિરે મુખમાંહી,

                              મનવા તો ચૌદિશ ફિરે, યે તો સુમિરન નાહી… ।। ૪ ।।

                                      રામ બુલાવા ભેજીયા, જીયા કબીરા રોય,

                              જો સુખ સાદુ સંગમેં, સો વૈકુંઠ ન હોય… ।। ૫ ।।

                                      પારસમેં ઓર સંતમેં, બડો આંતરો જોન,

                              વો લોહા કંચન કરે, વે કર દે આપ સમાન… ।। ૬ ।।

                                      સુમિરન સુરત લગાઈકે, મુખસે કછુ ન બોલ,

                              બાહરકે પટ બંધ કર, અંતરકે પટ ખોલ… ।। ૭ ।।

                                      સાંસ સાંસપે નામ લે, બિલખા સાંસ ન ખોય,

                              ના જાને યહ સાંસકા, આવન હોયે ના હોય… ।। ૮ ।।

                                      જાગો લોકો મત સોવો, ના કરો નિંદસે પ્યાર,

                              જૈસા સ્વપ્ના રૈનકા, ઐસા યહ સંસાર… ।। ૯ ।।

                                      કહે કબીર પુકારકે, દો બાતેં લિખ દે,

                              કર સાહેબકી બંદગી, ભૂખોંકો કછુ દે… ।। ૧૦ ।।

                                      કબીરા વા દિન યાદ કર, પગ ઉપર તલ શિશ,

                              મીરત લોકમેં આય કે, બિસર ગયો જગદિશ… ।। ૧૧ ।।

                                      ચેત સવેળે બાવરે, ફિર પાછે પછતાય,

                              તુજકો જાના દૂર હય, કહે કબીર જગાય… ।। ૧૨ ।।

                                      સાંઈ ઈતનાં દિજીયે, જામેં કુટુંબ સમાય,

                              મેં ભી ભૂખા ના રહું, સાથ ન ભૂખા જાય… ।। ૧૩ ।।

                                      કબીરા ખડા બજારમેં, માંગે સબકી ખેર,

                              ના કાહૂસે દોસતી, ના કાહૂસે વેર… ।। ૧૪ ।।

                                      કથા કિર્તન કલી મિખે, ભવસાગરકી નાવ,

                              કહે કબીર ભવ તરનકો, નાહિં ઔર ઉપાવ… ।। ૧૫ ।।

                                      કહના થા સો કહ દિયા, અબ કછુ કહા ન જાય,

                              એક રહા દૂજા ગયા, દરિયા લહેર સમાય… ।। ૧૬ ।।